Dit jaar bestaat verpleeghuis De Ommedijk 12,5 jaar. Mevrouw Pieters deelt in de feestvreugde: zij wordt deze week 102 en is daarmee de oudste bewoner van de locatie: “Ik heb alles wat mijn hartje begeert.”
Tevreden zit mevrouw Pieters in haar sta-opstoel als ik bij haar langs ga. En van de sta-opstoel naar de praatstoel is duidelijk maar een kleine stap. Als ik haar eraan herinner dat de Ommedijk jarig is, komt het gesprek al snel op haar eigen verjaardag later die week, als ze maar liefst 102 zal worden. De jaren beginnen te tellen: “Ik weet ook niet hoe het komt,” zegt ze verbaasd, “maar als ik in mijn stoel zit, val ik soms zomaar in slaap!”
Ook het geheugen laat mevrouw Pieters regelmatig in de steek, maar sommige verhalen weet ze nog tot in het kleinste detail te vertellen. “Ik praat graag en knoop hier ook altijd een praatje aan met de andere bewoners. Het is goed voor de mens om terug te denken aan vroeger en herinneringen op te halen. Daar knap je van op!”
Over haar leven hier in de Ommedijk spreekt ze vol genegenheid. “Het is gezellig en ik heb alles wat mijn hartje begeert. De meisjes zijn lief voor me, ze brengen me koffie en halen me op voor activiteiten. Ik vind het fijn dat ik op de straat kijk waar wat valt te zien. En ’s zomers is alles groen, dus ik zit hier best mooi. Ja, ik heb het hier echt naar mijn zin!”
