“Het eerste wat ik merkte was dat ik zo wazig zag. Ik had niet eens echt enorme hoofdpijn, maar ging vanwege dat slechte zicht toch maar even naar de huisarts. Mijn bloeddruk bleek heel hoog en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze zeiden dat er een infarct achter mijn oog zat. Ik had er eigenlijk niet eens zoveel van gemerkt.”
Terug naar huis
“Ik was blij toen ik weer naar huis mocht. Ik kreeg medicijnen mee voor de bloeddruk en mijn cholesterol en ook bloedverdunners. Ik raak gelukkig niet gauw in paniek maar ik werd er wel een beetje onzeker van.” Marcia Matse is CVA-verpleegkundige bij ActiVite: “Alrijne ziekenhuis liet mij weten dat mevrouw een herseninfarct had gehad, dus ik heb haar gebeld of ik langs mocht komen voor een gesprek.” Mevrouw Plasmeijer: “Toen Marcia belde dat ze door het ziekenhuis gestuurd was, dacht ik wel: wat moet ik daarmee? Maar ja, als iemand door het ziekenhuis gestuurd wordt, zal het wel belangrijk zijn, dus maakten we een afspraak.”
Het hele leven
Marcia: “Het ziekenhuis kijkt met name naar de medische kant van de gevolgen van het CVA. Omdat ik bij mensen thuis kom, krijg ik de kans breder te kijken. Wat heeft het CVA voor gevolgen voor iemands leven? Zo was mevrouw heel moe en had ze daardoor moeite met schoonmaken. Ik kan dan voor haar regelen dat ze tijdelijk hulp bij het huishouden krijgt. Want voor dit soort cliënten is het heel belangrijk voldoende rust te nemen, dat bevordert het herstel.” “Daar was ik heel blij mee,” zegt mevrouw Plasmeijer. “Na het CVA was ik zo vreselijk moe, op een gegeven moment dacht ik zelfs: moet dit nog wel? Ik ben echt blij dat we nu hulp hebben voor de zware dingen.”
Tips
“Belangrijk is dat mevrouw zelf aangeeft wat voor haar belangrijk is,” gaat Marcia verder. “Een CVA kan op veel vlakken van het leven gevolgen hebben, maar de cliënt moet zelf zeggen welke van deze gevolgen voor haar het lastigste zijn. In een gesprek krijgen we dat boven water, niet alleen door wat de cliënt vertelt, maar ook door wat ik zelf signaleer en benoem. Maar of ze daar iets mee doen, is aan mevrouw zelf. Zo heb ik mevrouw gestimuleerd om het sporten weer op te pakken, zodat ze haar conditie weer op kon bouwen. Maar ook om het brein te laten ontspannen.”
Zelfvertrouwen
Mevrouw Plasmeijer ging enthousiast met de tips aan de slag: “Ik probeer drie keer in de week op de loopband bij de sportschool te gaan, maar na vijf minuten ben ik helemaal kapot. Ik heb echt nog een lange weg af te leggen.” Emotioneel gaat het al wel een stuk beter: “Marcia luistert heel goed en gaf me weer zelfvertrouwen. Ik ben normaal niet zo’n prater, maar praten met haar maakte me echt rustiger. Door haar hulp is er echt een stukje rust bij mij gekomen.”