Palliatieve zorg kan een groot verschil maken voor een cliënt die ongeneeslijk ziek is. Maar ook voor de familie is de begeleiding van een palliatief verpleegkundige een gamechanger. Dat merkte ook Dick van Dijk, wiens vader dit jaar overleed aan uitgezaaide prostaatkanker. “Als je zelf geen achtergrond in de zorg hebt, weet je gewoon niet goed wat je moet verwachten of wat er van jou verwacht wordt. De palliatief verpleegkundige gaf ons hierin echt houvast.”
Aanvankelijk wilde meneer Van Dijk er niet zo aan, een palliatief verpleegkundige aan zijn bed. De begeleiding vanuit het ziekenhuis vond hij eigenlijk wel prima. Maar toen de familie aangaf zélf behoefte aan een stukje begeleiding te hebben, wilde hij het wel een kans geven. Dick: “Renato en mijn vader hadden meteen een klik. Na de eerste ontmoeting raakte hij er niet over uitgesproken over hoe goed het gesprek was geweest.” Palliatief Verpleegkundige Renato Verweij is er bescheiden onder: “Voor mij is het een kwestie van aansluiten en meebewegen. Ik sta open voor wat er is en dan gebeurt er van alles. Wanneer de ander openstaat voor die verbinding heb ik een palet aan vaardigheden om daar iets mee te doen.” Dick: “Ik had het idee dat je in het eerste gesprek in een uur tijd al wist hoe je mijn vader moest benaderen, dat vond ik heel bijzonder.”
Inzicht
Als Renato aanhaakt bij de familie Van Dijk is er net een bed in de woonkamer geplaatst voor meneer. Niet lang daarna kan hij niet meer alleen zijn, ook ‘s nachts niet. Dick: “Je hebt op dat moment behoefte aan iemand die al die stukjes zorg voor je kan verbinden, overzicht kan geven en ook een beeld kan schetsen van wat je te wachten staat. Vanaf het moment dat Renato erbij kwam, werden dat soort dingen een stuk duidelijker.” Het maakt de weg ook vrij voor gesprekken over onderwerpen als ‘hoe en waar wil je sterven?’ en ‘wat vind je van palliatieve sedatie?’ Renato: “Je kunt mensen in deze situatie veel vertellen over wat er allemaal mogelijk is, maar je wilt ook niet te vroeg met die informatie komen, als ze er nog niet aan toe zijn. Of te veel in één keer vertellen, dat het ze overweldigt.”
Verder kijken
“Mijn vader wilde heel graag thuis sterven,” vertelt Dick. “Daarom waren we er ook blij mee dat Renato met ons zocht naar manieren om dat mogelijk te maken. Ik heb één broer, die in het midden van het land woont, en ik heb zelf een jong gezin. Dus het was wel puzzelen hoe we deze wens voor hem waar konden maken. Renato zorgde ervoor dat we op de reservelijst kwamen te staan voor nachtzorg: als er dan iemand beschikbaar was, kwam hij of zij ‘s nachts voor mijn vader zorgen, waardoor mijn broer en ik thuis konden slapen. Ook bracht hij ons in contact met de Stichting Vrijwillige Palliatieve Zorg, die met regelmaat een avond iemand beschikbaar stelde. Zeker voor mijn broer, met de reistijd waar hij mee te maken had, maakte wat zij deden een wereld van verschil. Het is fijn dat Renato ook zo over de muren van de organisatie heeft gekeken.”
Dankbaar
Uiteindelijk sterft meneer Van Dijk in januari, thuis in het bijzijn van zijn kinderen. Dick: “Ik ben er dankbaar voor dat we zo tot het laatst toe -met alle hulp die we hebben gekregen- voor hem hebben kunnen zorgen. Ondanks het verlies kijk ik op dat stuk met positieve gevoelens terug.”
