In Oekraïne was ze accountant. Nu leert Irina Maziazh voor verzorgende in verpleeghuis De Ommedijk. “Ik zit hier echt op mijn plek. Iedereen heel is aardig tegen mij en bereid me te helpen.”
“Toen ik net in Nederland kwam, had ik nog de hoop dat we snel terug zouden kunnen naar huis. Nu heb ik de situatie geaccepteerd. We konden niet in Oekraïne blijven, omdat het voor ons niet veilig was. En ook omdat mijn vader na een hersenbloeding deels verlamd is. Door de oorlog was er vaak geen elektriciteit. Als de lift het niet deed, kon mijn vader niet in ons appartement op de dertiende verdieping komen. Ik ben toen met mijn dochter en ouders naar Nederland gegaan. We wonen hier met elkaar in een appartement. Mijn zoon van bijna 14 is nog bij zijn vader in Oekraïne. Ik mis hem verschrikkelijk.”
Op je plek in de zorg
Irina is een van de statushouders die meedoet aan het project ‘Op je plek in de zorg’. Deze samenwerking tussen Vluchtelingenwerk, de Gemeente Leiden en een aantal zorgorganisaties uit de regio biedt hun een opleiding, een baan en waar nodig een plek om te wonen. Saskia Buijs is docent bij mbo Rijnland en begeleidt Irina in dit proces: “Ik kom iedere week naar De Ommedijk om Irina te helpen met de Nederlandse taal en werknemers-vaardigheden. We hebben het ook vaak over cultuur en normen en waarden: wat is normaal in Nederland, wat verwacht een werkgever van je? Dat gaat heel goed.”
Cultuurverschillen
Irina merkt niet echt een groot cultuurverschil, Oekraïne lijkt volgens haar op Nederland. Maar soms blijken de cultuurverschillen in dit project wél een struikelblok. Saskia: ”Ik begeleid vluchtelingen uit verschillende landen en dan is het voor hen soms best wennen. Veel jongeren vinden het bijvoorbeeld ingewikkeld om de aftakeling en het overlijden van bewoners te zien. In het land van herkomst kennen ze geen verpleeghuizen en daar worden mensen ook veel minder oud. Hoe het hier gaat is dan best confronterend. Soms wordt het cultuurverschil ook duidelijk in praktische dingen: zoals iemand die geen ActiVite-paars wilde dragen. Dat is in zijn cultuur een vrouwenkleur, dus ongepast voor een man om te dragen. Het vraagt dus wel wat flexibiliteit.
Elkaar helpen met de taal
Irina doet haar uiterste best om het Nederlands snel onder de knie te krijgen. Zo leest ze onder andere Jip en Janneke voor aan de bewoners met dementie. Irina: “We helpen elkaar. Als ik een Nederlands woord niet ken, bijvoorbeeld omdat het wat ouderwets is, leggen de bewoners het mij uit. Ik merk dat ze dat graag doen en ik leer zo steeds beter de taal spreken.”
