Een column geschreven door Tanja Fransen-Hendriks voor het ActiVite magazine. Als mantelzorgmakelaar bij Tom in de Buurt zoekt Tanja naar verbinding in de breedste zin van het woord. Met ons deelt ze haar ervaringen.
Ik stap van mijn fiets en bel zingend aan bij Niek. Op dat moment zit een liedje van de band De Dijk in mijn hoofd en net als Niek de deur opendoet, zing ik: “Ik kan het niet alleen”. Lachend vraagt Niek mij of hij mij kan helpen, als ik het niet alleen kan. Ad rem zeg ik: ‘Ja, met een tweede stem.’ Maar dat gaat Niek iets te ver.
Eenmaal binnen zijn we weer iets serieuzer en komt Niek terug op de vraag of ik echt anderen nodig heb. Ik vertel hem dat ik maar een hele kleine schakel ben binnen onze grote organisatie. Het mooie hieraan is dat ik niet alles hoef te weten, maar dat ik op de hoogte moet zijn met wie of wat ik mijn client in contact moet brengen als ik denk dat iemand dat nodig heeft.
Niek trekt zijn wenkbrauwen omhoog en ik zie hem denken. Ik geef een voorbeeld. ‘Stel dat jij een wond hebt die niet goed heelt. Dan komt er een wondverpleegkundige bij je langs die je kan helpen. Of stel dat je zou gaan dementeren. Onze casemanagers dementie kunnen jou daarbij ondersteunen. Die weten alles van de ziekte af en ook welke wegen je kunt bewandelen op zo’n moment. Bijvoorbeeld door je te introduceren bij een van onze ontmoetingscentra. Daar heb ik collega’s die voor een zinvolle en leuke dagbesteding zorgen. Dat is ook fijn voor jouw mantelzorger die dan even ontlast wordt.’ Niek is er stil van. Ik vertel hem dat we ook een specialistenteam hebben dat bestaat uit verpleegkundigen die ervoor zorgen dat cliënten specifieke medische zorg krijgen zonder dat zij hiervoor de deur uit hoeven. En oh ja, dat mijn collega’s in de wijk ook voor me klaar staan als ik in geval van nood langer bij een cliënt moet blijven. Dan nemen zij de volgende cliënt van mij over of komen mij helpen. ‘Zo werken we allemaal met elkaar samen’, besluit ik.
‘Dat wist ik helemaal niet joh. Want ik zie alleen jou’, zegt Niek enigszins verbaasd. ‘Gelukkig maar’, zeg ik. ‘Want dat betekent dat je die zorg tot nu toe niet nodig hebt gehad.’ Dit vind ik het mooie van mijn werk. Ik kom alleen binnen bij cliënten, maar in de wijk doen we het samen. Met al die verschillende collega’s kunnen we zoveel meer!