Dit is samen: ActiVite voelt als een soort thuis voor ons

In januari werkt Manoëla 30 jaar bij ActiVite. Ze begon als HbH’er en is nu CVA-verpleegkundige. “Ik had al snel door dat ik de verzorging in wilde. In 1995 zat ik in de eerste groep voor het Verzorgende C-diploma. Met mijn 35 jaar was ik een van de oudsten in de klas. Ik deed daarom extra mijn best, want ik wilde niet voor schut staan daar.” Voordat ze in Leiderdorp aan de slag ging, werkte ze tien jaar lang in de wijk in Leiden. Daar werd zus Wendy haar collega. Wendy: “Ik werkte in de slagerij, maar dat vond ik maar niks. Toen zei Manoëla tegen mij: ‘Ga dan solliciteren in de thuiszorg. Steunkousen aantrekken en ogen druppelen, dat kun jij wel.’ Ik had toen een dochter van twee jaar, dus werken in de avonden en weekenden kwam mij wel goed uit. Ik werd meteen aangenomen.” Manoëla: “Ja, dat was omdat je mijn zus bent. Ze wisten daardoor dat je uit een goed nest kwam, haha!” Inmiddels is Wendy al 22 jaar in dienst bij ActiVite.

Verhalen delen met elkaar
Beide zussen bleven leren. Wendy ging de Verzorgende C-opleiding doen, Manoëla werd VIG’er en daarna verpleegkundige. Manoëla: “In de wijk maken we de gekste dingen mee. Zoeken naar het kunstgebit van een cliënt om die uiteindelijk te vinden in een schoen, dat soort dingen. Die verhalen delen we met elkaar. Ik loop nog wel eens te foeteren op nieuwe applicaties. Dan helpt Wendy me daarbij, zij is daar veel handiger in.” Wendy: “Maan en ik hebben het altijd over ons werk. Een cliënt met dementie die een hakbijl achter zijn rug hield. Of een cliënt waarvan de rolstoel vlam vatte. Die heb ik toen gered waarbij ik zelf in het ziekenhuis kwam met ademhalingsproblemen. Voor deze ‘heldendaad’ heb ik later nog een onderscheiding voor gekregen van de burgemeester.” Manoëla voegt eraan toe: “We praten veel over ons werk, maar we roddelen nooit. Ik denk wel dat wij bekend staan om onze openheid en eerlijkheid.”

Gewaardeerd en gesterkt
Vijf jaar geleden sloeg het noodlot toe bij Manoëla. Plotseling zakte ze in elkaar. Haar man reanimeerde haar en ze belandde in het ziekenhuis: hartproblemen en een herseninfarct. “Ik was linkszijdig verlamd”, vertelt Manoëla. “Toen heb ik mijn arm opgepakt en gezegd: ‘Jij gaat gewoon weer meedoen.’ Dat vertel ik mijn cliënten ook altijd. Gelukkig kan ik de arm ook weer bewegen. Het gaat nu stukken beter, maar ik moet het wel rustiger aan doen. Ik wilde sowieso blijven werken. Ik ben op mijn 49e verpleegkundige geworden, dat ik wilde ik niet weggooien. En ik ga toch niet thuis zitten op mijn 57e? Na fijn overleg met mijn teammanager doe ik nu huisbezoeken bij cliënten met dementie of die een CVA hebben gehad. Ik ben blij dat dit kan en voel me echt gewaardeerd en gesterkt hierin door ActiVite.”

Thuis bij ActiVite
Wendy herkent dat gevoel. “ActiVite zorgt echt goed voor hun medewerkers. Ook als je, zoals ik, een ongeluk hebt gehad. Anderhalf jaar geleden brak ik bij een ongeval mijn pols. Daar heb ik een zenuwaandoening aan overgehouden. Later brak ik mijn pols nog eens op twee plekken. Toen kon ik de wijk niet meer in. Ik kan mezelf soms niet eens helpen, laat staan een ander. Nu werk ik op het KCC – daar heb ik toch nog contact met mensen die zorg nodig hebben. ActiVite voelt als een soort thuis voor ons, ik wilde dan ook heel graag bij blijven. Dat dat gelukt is, heb ik mede te danken aan Raymond Botermans. Daarnaast zit ik ook achter de receptie. Dan hoor je mensen over mij zeggen: ‘Weet je van wie dat de zus is?’ Dat is toch om te gillen!”