“Ik zorg nog steeds, maar op een andere manier”
De zorg was hem op het lijf geschreven. Tenminste, zo lang het lukte. Want Thijs van Tol moest vanwege zijn handicap deze droom laten varen. Gelukkig vond hij binnen ActiVite een andere werkplek: “ActiVite was heel behulpzaam, heeft goed meegedacht en me alle ruimte gegeven.”
Zijn arts zei dat hij maar beter een zittend beroep kon kiezen. Doordat Thijs als kind hersenvliesontsteking heeft gehad, mist hij links zijn voet en rechts zijn tenen. Toch koos hij voor een carrière in de zorg: “Mijn houding is over het algemeen: eerst maar eens proberen en kijken hoe ver ik kom. Ik kan er beter dan achter komen dat iets niet meer lukt, dan dat ik later denk: had ik het maar geprobeerd.” En een tijd ging het ook goed: Thijs werkte op de afdeling somatiek in locatie SassemBourg. “Ik ging elke dag vrolijk naar mijn werk, maar als ik thuis kwam ging ik door de grond van de pijn.”
De knoop doorhakken
Uiteindelijk gaat het niet meer en moet Thijs toch de knoop doorhakken. Teammanager Edith reageert verbaasd. Thijs: “Zij had het nooit zien aankomen, ook omdat ik er weinig over had gezegd. Dat deed me wel goed: ik wil geen andere behandeling omdat ik een handicap heb en graag laten zien dat ik hetzelfde ben als anderen. Het feit dat mijn pijn blijkbaar niet was te merken aan de kwaliteit van mijn werk, vond ik fijn. Edith zei dat ik maar eens moest kijken op de site, welke vacatures ActiVite had die beter bij mijn situatie passen.”
Een nieuwe baan
ICT heeft ook Thijs’ interesse. Niet voor niets heeft hij een jaar lang Economie en Recht gedaan, een opleiding met veel aandacht voor computervaardigheden. “Ik zag dat er een vacature was bij de helpdesk ICT. Met die in mijn achterhoofd ging ik in gesprek met een collega van re-integratie en mijn teammanager. Van het uur dat dit gesprek duurde, heb ik denk ik drie kwartier gehuild. Als ik de keus had gehad, had ik de zorg voor cliënten nooit vaarwel gezegd.”
Een positieve wending
“Ik krijg nog steeds voldoening uit mijn werk,” gaat Thijs verder, “maar nu heb ik geen pijn als ik thuis kom. Dat maakt dat ik ook als vader gezelliger kan zijn. Deze stap heeft mijn lichaam ontzettend ontlast en dat merk ik aan alles. Ik zorg nog steeds, maar op een andere manier. En ook nu is er nog ruimte voor ontwikkeling: zo mag ik binnenkort de opleiding tot volwaardig ICT-medewerker gaan volgen. Voor mij is dit ondanks alles dus een heel positieve wending geweest.”